Her insan niteliğine göre muamele görür

76 yaşında olan anam, 31 yıl önce yapılan düğünüme kimin katılıp ne tür bir “hediye” sunduğunu hatırlar. Bir yakınımızdan düğün, nişan, nikah, sünnet davetiyesi geldiğinde hemen anama sorarım. Şunu der: “Onlar senin düğününe 600 km yol kat ederek gelip altın taktılar. Sen de aynı şekilde hediye sunmalısın.” Ya da “O aile bizim hiçbir düğünümüze, mevlidimize, cenazemize gelmedi. Sen de gitme…”

20-30’lu yaşlarımdayken bunları çok önemsemezdim. 50’yi geçince anamın sonuna kadar haklı olduğunu idrak ettim…

Ukalalık olarak anlamayınız. Arapların “Men dakka dukka” (kapı çalanın kapısı çalınır, eden bulur) şeklinde bir sözleri var. Bunu nedense pek severim. Söylerken, tekerleme gibi gelir bana…

Günlük hayatımda ya da iş ortamında çevremdeki insanlara onların tutumuna göre tavır alırım. Sürekli olarak sistemi bozan, kaliteye, etiğe, ahlaka, huzura çomak sokanları hemen hayat dairemden çıkartırım.

Bu ülkeye çivi çakan, görevini şevk ile ibadet gibi yapan insanları ise her zaman desteklerim.

“Bu paraya bu kadar çalışılır. Beş dakika geç kalmakla bir şey olmaz. Çalış çalış nereye kadar. Bayram tatili 9 gün olsa ne iyi olur. Yine mi toplantı var. Bugün hiç çalışmak istemiyorum vb.” diyen insanlardan öcü gibi kaçarım.

Dünya üzerinde 8 milyar insan var. Türkiye’de ise 84 milyon. Kaba bir hesapla gezegendeki insanların yüzde 1’lik dilimi bu topraklarda yaşıyor. Ancak, bu koca kitlenin dünya ekonomisine katkısı yüzde 1 olmayıp, yüzde 0,2 nispetindedir. Yani 5 kat daha fazla çalışmamız, üretmemiz, ülkeyi büyütmemiz icap ediyor.

6,5 milyonluk İsrail 165, 40 milyonluk Güney Kore 640, 17 milyonluk Hollanda 700 milyar dolarlık dışsatım yaparken biz 160-180 milyar doları geçemiyoruz. Bu rakam Güney Koreli Samsung firmasının 1 yıllık cirosu kadar olup bize yakışmamaktadır.

21. yüzyılda her evi, köyü, okulu, üniversiteyi atölyeye, imalathaneye çevirmenin yollarını aramalıyız.

Sonuç olarak, her insan kalitesine, kalibresine, yeteneğine, duruşuna göre muamele görür. Çevresine kötülük saçan insanlar asla saygı, sevgi, hürmet bulamaz.                        21.05.2021

Meslek Sahibi Olmak
 

Okur yazar bile olmayan babam 1960 yılında İstanbul’da er olarak askerlik görevini yaparken elektrik, su, duvar, boya vb. işlerini diğer çalışanlara yardım ederken öğrenmişti… 56 yıllık ömründe 1 gün bile izin kullanmadı. 1995 yılında aramızdan ayrıldı.

Haftanın 5 günü kamuda elektrikçi olarak çalıştı. Cumartesi-Pazar günleri ise 12-14 saat boyunca piyasada elektrik, su, fayans, tuğla, boya, kalıp, marangozluk, korniş, ev aletlerinin tamir işlerini yaparak ek gelir elde etti. Ben de fırsat buldukça kendisine çıraklık yaptım. Çok az da olsa bu çalışmalardan biraz bilgi-beceri aldım…

1982 yılında köydeki 2 katlı beton evimizin tüm inşa işlerini kendisi yaptı. Sayabildiğim kadarıyla 10 farklı mesleği profesyonel düzeyde yapabiliyordu. Çalışırken o kadar hızlı hareket ederdi ki sırtından ter boşalırdı.

Hiç otomobili olmadı. Yılın 12 ayı kullandığı çok eski model bir motosikleti vardı. Onu komple parçalar, yeniden toplardı…

Uyuşuk, tembel, çok uyuyan, iş bilmez insanları çok yadırgardı. Eğer bir teknik okula gidebilseydi usta bir mühendis ya da mucit bir makinist olabilirdi…

2021 yılı itibariyle evlerimizde ve iş yerlerinde bir montaj, tamir, boya, sıva, sıhhi tesisat, elektrik işi yaptırabilecek insan bulamıyoruz. Bulduklarımız da işleri yalap-şalap, uydur-kaydır yapıyor.

Geçen yıl buzdolabı bozuldu. Kibrit çöpü büyüklüğünde bir sıcaklık sensörü değişimi oldu. 600 TL talep edildi. Doğalgazlı kombi bozuldu. Bir kondansatör değişimi için 300 TL istendi. Yaptırmadım. 1 TL’ye bir kondansatör alıp değiştirdim. Aracımın sol ön tekerleğinin üzerindeki kaportada portakal büyüklüğünde bir ezilme oldu. “650 TL’ye yaparız” dedi bir usta. Yaptırmadım. 5-10 dakikalık işler için bile çok afaki ücretler talep ediliyor. Bir kapıda hafif eğilme oldu. Bunu yaptırmak için 3 marangoza telefon ettim. Birinci: “İşim çok” dedi. İkinci: “Kapı işinden anlamam” dedi. Üçüncü: “Haftaya gelebilirim” dedi. İşi kendim yaptım.

Sözü fazla uzatmayayım. 21. yüzyılda ayakta kalabilmemiz için tükettiğinden çok üreten yüzbinlerce sanatkar kitlesi oluşturmalıyız. Bunu da meslek liseleri, mesleki eğitim merkezleri ve meslek yüksek okulları yapabilir.

Evladınızı mesleki eğitim okullarına gönderiniz. Üniversite mezunlarının yarıdan çoğu işsiz, okuduğu alanlar ilgili iş bulamıyor…
 

Ali Özdemir - 02.09.2021

Değer Üreten İnsan Olmak
 

Bazı insanlar 15-20 sene okula gitse de üretici bir mesleğin sahibi olamaz. Toplumda asalak olarak yaşar. “Meslek” kavramı bize şunu söyler: Yaptığınız iş dünyanın her yerinde size aş sağlıyorsa; yeterli donanımınız var demektir. Diplomanız Edirne’nin ötesinde geçerli değilse boşuna okula gitmişsiniz diyebiliriz.

Okullar bize meslek kazandırmalıdır. Yani tüm kurumlar meslek lisesi formatında dizayn edilmelidir. “Endüstri 4.0” kavramı bize bunu dayatıyor.

AR-GE kavramını ARAKLA-GELİŞTİR şeklinde anlamamızın sebebi iyi okullarda faydalı bilgiler alamayışımızdır.

Son 300 yıldır değer üretici eğitim çizgisinden koptuk. Osmanlı Devleti gerilemeye başlayınca önce Fransızların reçetelerine, sonra Almanların, ardından da İngiliz ve Amerikalıların masallarına inanıp kapıldık...

1945’ten sonra tüm eğitim müfredatımızı ABD’li uzman görünümlü fesat ajanlar belirlemeye başladı. 27 Aralık 1949’da ABD ile imzalanan Fulbright Anlaşması ile ipleri iyice dışarıya verdik.

ABD 340 milyon nüfuslu bir devdir. 6 milyon asker beslemekte, dünyanın 160 ülkesinde askeri üsler bulundurmaktadır. Dünya ekonomi pastasının yüzde 24’ünü oluşturmaktadır. Bu soyguncu devlet lüks içinde yaşayabilmek, çok tüketim yapabilmek için onlarca ülkenin kaynaklarını sömürerek ayakta durmaktadır.

Askeri, politik ve ekonomik tuzaklarla bizim gibi ülkelerin yer altı, yer üstü ve insan kaynağını sömüren ABD finans kapitalin gücüyle ayakta durmaktadır. Dolar tüm dünyada geçerli rezerv para durumundadır.

Halkımız da eline 3-5 lira geçtiğinde hemen dolara çevirerek çetenin daha güçlenmesine yardımcı olmaktadır. 84 milyon insanımız 1000 dolar almış olsa bizim sanayimiz gelişmez, üretimimiz artmaz. Sadece döviz ikiye katlanır. Dolara, Euro’ya yatırım yapmak bize çok zarar veriyor.

ABD’li uzmanların belirlediği planlarla eğitimi şekillendirdiğimiz için mühendislerimiz, teknisyenlerimiz, hekimlerimiz, akademisyenlerimiz sadece “arabayı kullanacak kadar bilgiyle donanmış, onu üretecek teknik bilgiden mahrum kalmıştır.” Yani, hekimler sadece ilaç reçetesi yazabiliyor. İlaç geliştirecek bilgilere erişemiyor. Uçak mühendisi sadece bakım yapmayı biliyor. Uçak tasarlamaktan uzak tutuluyor.

84 milyonluk Türkiye dünya nüfusunun yüzde 1’ini oluştururken, ekonomi pastasından aldığı pay yüzde 0,2 oranında olup 5 kat azdır. Esasında ihracatımızın 1 trilyon dolar seviyesinde olması icap ediyor.

Türkiye Cumhuriyeti sürekli olarak kriz içinde tutuluyor. Bünyemize sürekli olarak hastalık mikropları zerk edildiği için sağlıklı kararlar alamıyoruz.

Terör, askeri darbeler, etnik kavgalar, güçsüz iktidarlar, beyin göçü, sapkın dinsel eğilimler bünyemize sokulan mikroplar olarak bizi hep kötürüm vaziyette tutuyor.

ABD’li uzmanların çizdiği çerçevenin yavanlığından ötürü dışarıya sattığımız malların kilogram fiyatı 1,2 doların üzerine çıkamıyor. Yani yükte ağır fiyatta ucuz ürünler yapabilen bir ülke durumundayız. Almanya, Güney Kore, Fransa vb. gibi ülkelerin sattığı malların kilo fiyatı 4-5 dolar seviyesindedir.

Uzun lafın kısası tüm okulları meslek lisesi haline dönüştürmeliyiz. Ezberci eğitim bizi sadece tüketici konumunda yaşatıyor.

Ali Özdemir - 11.10.2021
 

Gâvurun Parasını Alan Ağlamasın

Yabancı ülkelerin paralarını satın alıp evinde saklayanların “Döviz artıyor, hayat pahalılığı bitmiyor, geçinemiyoruz” diye ağlamaya hakkı yoktur.

84 milyon insanımız 1000 dolar alıp evine koysa, 84 milyar dolar eder. Sonuçta, dolar 10-20-30 TL’yi bile geçer.

1980’li yıllardan beri halkımız biriktirdiği parasını dövize, altına, betona göme göme batağa sağlandı.

Türkiye’deki bankalarda halkın 240 milyar doları var. Bu bile bizim hangi zihniyette olduğumuzu göstermeye yeter.

İsveç gibi kalkınmış ülkelerde tasarrufların yüzde 60’ı şirketlerin hisse senedine yatırılıyor. Bizde ise toplam tasarrufların sadece yüzde 4-5’lik dilimi pay senetlerinde tutuluyor.

Her konuda olduğu gibi tasarruf yapmayı, parayı doğru araçlara yatırmayı da ne yazık ki öğrenemedik. Borsaya giden paraların da yüzde 60’ı spekülatif, manipülatif, çürük, bilançosu negatif, şeffaf olmayan, kısa sürede batıran şirketlerin hisselerinde geziniyor.

Yabancı yatırımcılar ortak oldukları şirketlerin pay senetlerini 1-5 yıl ellerinde tutarken bizler 1-5 haftadan fazla sabredemiyoruz.

Türk borsasında Ekim 2021 itibariyle 450 şirketin pay senetleri işlem görüyor. Bunların 400 kadarı maalesef son 20 yılda ortaklarına zarar ettirmiştir. Ciddi manada kar payı (temettü) dağıtan, reel olarak kar ettiren 50 kadar hisse senedimiz vardır. Bunları buraya yazamam. Yönlendirme yapıyor derler. SPK da cezayı keser.

Özet olarak projesi, patenti, üretimi, beyin teri olmayan ülkeler 21. yüzyılda tamamen batacaktır. 5 milyonluk İsrail 84 milyonluk Türkiye kadar ihracat yapıyor. 16 milyonluk Hollanda bizi 4’e katlıyor.

Parasını yabancı paralara, altına yatıranların hayat pahalılığı var demeye hakkı yoktur. Para üretime yönelik işlere yatırılırsa refah o zaman gelir.

Ali Özdemir - 18.10.2021
 

Kuşburnu

Dağlarda kuşburnu topluyordum. 60’lı yaşlarda bir aile de ormanda dolaşıyordu. Yanlarına gittim. Adam ve kadın şunları söyledi: “Yazın ve sonbaharda boş kaldığımız her vakitte dağlardan kuşburnu, alıç, kızılcık, erik, elma, mantar, ahlat, armut vb. toplarız. Bu işi yıllardır yapıyoruz. Topladığımız yabani ürünleri semt pazarlarında 10-30 TL arası fiyatlarla satıyoruz. Bu işten bir asgari ücretli kadar para kazanıyoruz. Belediye pazarda işgaliye ücreti olarak bir çay parası alıyor. Vergi kaydına tabi değiliz vb.”
Kahvehanede, parkta, evde boş boş oturan insanları düşündüm. Demek ki çalışan, didinen için her yerde ekmek var bu ülkede...

Yağ
A hekim (Dr. Murat Kınıkoğlu) “Hiçbir şekilde yağ yemeyin” diyor. B hekim (Prof. Dr. Kenan Demirkol) “Sadece zeytin yağı tercih edin” diyor. C hekim (Prof. Dr. Canan Karatay) “Merada gezen hayvanın yağını ve sızma zeytin yağını alın” diyor.
Dün satış yerlerini (market) dolaştım. Sızma zeytin yağı markaya göre 33-50 TL arasında değişiyor. Ambalajlı tereyağı ise 39-70 TL arası bedelle satılıyor.
Bolu Kartalkaya yolu üzerindeki bir köye gittim. Orada sığır besleyen bir tanıdık ile görüştüm. Dedi ki “Hayvanlardan aldığımız sütü peynir haline getirip toptancıya 10 TL’den ancak verebiliyoruz. Tereyağını da 60-70 TL’den satarsak kazanç elde edebiliyoruz.” Söyleyecek söz bulamadım.
Dar gelirli ailelerin alım gücü her geçen gün azalıyor. Kişisel olarak, sadece zeytinyağı yiyelim diyorum ama yüzde 90’lık kitlenin bunu alacak gücü de yok…

Hisse Senedi
Kim ne derse desin “döviz, altın, faiz, beton” ile reel kazanç elde edemezsiniz. Bu araçlar birikiminizi enflasyona karşı korur. 10 sene önce ortalama bir oto 18-23 bin dolar idi. Şimdi yine aynıdır.
Paranın en çok kazanç sağladığı alan sağlam şirketlerin pay senetleridir. Türkiye Borsasında 450 şirketin pay senetleri işlem görüyor. BİST30, BİST30 ya da BİST100 endeksinin içinde yer alan şirketlerin 10-20-30’unun senetlerini alınız. Bekleyiniz.
20 sene önce dolar ortalama 1 TL idi. Aradan geçen 21 yılda 9-10 kat artış oldu. Öte yandan güvenilir şirketlerin senetleri 50-800 kat artış gösterdiler.
Döviz, altın, faiz, beton sarmalından çıkabilsek bu ülke ilk 10 arasına sıçrar.

Kripto Emtia
Son 10 yıldır kripto emtialar (sanal para, bit para, dijital para, kripto para) hayatımıza girdi. 12 bin civarı ürün alınıp satılıyor. Bu konuyu çok iyi bilen 3-5 uzmanımız var. Bunlardan biri ekonomi profesörü olan Özgür Demirtaş’tır. O diyor ki: “Kripto emtiaların yüzde 90’lık dilimi batacak, yok olacak, mağdur edecek.”
40 yıldır ekonomi üzerine analizler, yorumlar yapan ekonomist Ege Cansen yeni yayınladığı makalesinde kripto emtiaların hiçbir değerinin olmadığını, uzak durulması gerektiğini ifade ediyor.
Bir günde yüzde 99 değer kaybedeni de yüzde 1000 değer kazananı da var. Tam bir kumarhane görünümü söz konusu. Sağlığını kaybetmek isteyenlerin cirit attığı bir pazar görünümü söz konusu. Yani sistem hala rayına oturmuş değil.
Grafikleri analiz etmeyi bilmeyenlerin buradan uzak durması gerekir. Zira çok tuzak söz konusudur.

Ali Özdemir - 24.10.2021
 

Öğretmenliğin Yüz Karaları

64. kitabımın ticari bir amacı yoktur. Bir kazanç söz konusu olursa bu, fakir öğrencilere burs olarak aktarılacaktır.

Çok iyi eğitimcilerimiz olduğu gibi makamlara, mevkilere kayırma, iltimas, torpil ve hile ile gelmiş vasıfsız portreleri topluma tanıtmak için bu eseri hazırladım.

Öğretmenler 4-5 yılda bir bilimsel incelemeden geçirilmedikçe dünya eğitim sıralamasında sonlarda yer almaya devam edeceğiz.
 

@aliozdemir_net - 26.11.2021

Milli Eğitim Müdürüne Açık Mektup

Türkiye'nin en güzel tabiatına sahip olan illerinden birisinde, kara elmas diyarında yöneticilik yapıyorsunuz. Size gerçekten üstün başarılar ve sabır dilerim.

Kadın olduğunuz için hislerinizin çok güçlü olduğunu tahmin ediyorum. Beden dilinizi de biraz inceledim. Geçmişte çekilmiş video kayıtlarınıza baktım. Tuttuğunu koparan, gözünü budaktan sakınmayan bir mizacınız olduğunu sanıyorum.

Sizinle hiç karşılaşmadık. Göreve başladığınız hafta ben emekli olarak şehirden ayrıldım.

Öğretmenlik mesleğinde 32 yılım geçti. Edirne, Tokat, Manisa, Bolu, Artvin, Lefkoşa gibi şehirlerin merkezinde ya da ilçelerinde görev yaptım. Bu zaman zarfında çok az izin kullandım ve minimum seviyede sağlık raporu aldım. Karne ve yaz tatillerinde de yasal iznimin yüzde 5 kadarını kullandım.

8 yıl görev yaptığım ilinizde uzman öğretmen ve idareci olarak bulundum. Emekli olduktan sonra özel sektörde girişimci, editör, yazar, yayıncı, matbaacı, elektrikçi, elektronikçi, öğretmen, idareci olarak çalışmaya devam ediyorum. Halen Bolu'da ikamet etmekteyim ve Ankara'da özel bir kurumda bu memleketin çocuklarını eğitmeye devam ediyorum.

İlinizde çok kaygan, rijit olmayan bir zemin olduğunu biliniz. Sürekli olarak il milli eğitim müdürü değişir. Müdür yardımcıları ve şube müdürleri de sıklıkla değişim gösterir. 8 yılda yapılan değişiklikler belki Türkiye rekoru bile olabilir.

Bu kadim, cefakâr, üretken, derin tarihi olan ilde 12 yeni kitap da yazdım. Son 26 yılda ise toplam 63 eser ürettim. Bu çalışmalarımı takdir eden bir tek “amir” ne yazık ki olmadı.

Yerel medyanın tetikçi yapıdaki bir bölümü, bazı sendika ağaları sürekli olarak bilimden, fenden, üretimden, araştırmadan, kaliteden uzak durmam için çabalayıp durdular. Ama hiçbir şekilde muvaffak olamadılar. Zira BİLGİ GÜÇTÜR. BİLGİLİ İNSANLAR MAĞLUP EDİLEMEZ.

En son olarak görev yaptığım ilçede 2 yıl boyunca 1 gün bile huzur içinde görev yapamadım. Sürekli olarak çamurluk, vasatlık, ukalalık, üretimsizlik, projesizlik içinde çırpındım. Ne yaparsam yapayım endüstri 4.0 koşullarına ilerleme / yaklaşma noktasında muvaffak olamadım.

Okulu 1. kalite yapmak için ürettiğim projelere engel olanları Allah'a havale edip çemberin dışına çıktım.

Bu yazıda tüm çirkeflikleri yazmak isterdim ama iftiralarla, çöplerle uğraşacak vaktim pek yok şu anda. 1-2 ay içinde bu konuda yazdığım kitabı okurlara sunacağım... 

Güzel ilin eğitim kalitesini artırma, vasıfsızları saf dışı etme noktasında size üstün başarılar dilerim. Saygılarımla.

@aliozdemir_net - 28.11.2021

Özel Meslek Liseleri Gurur Verici İşler Yapıyor

2021 yılı itibariyle 200 kadar özel mesleki-teknik lisemiz var. Bu okullarda 100 bin kadar çocuğumuz eğitim almakta. MEB’e bağlı meslek lisesi sayısı ise 4 bin 500 civarında. Bu okullarda ise 1 milyon 750 bin genç mesleki eğitim görüyor. Bu sayının bir kat daha artması icap etmektedir.

Üretici, tasarımcı, buluşçu bir mesleki eğitim olmadan nitelikli insan gücüne erişemeyiz. Almanya’nın sanayi toplumu olmasını sağlayan unsur mesleki eğitimdir. Bu ülkede dersler okulda öğretiliyor, sınavları ise başka bir kurum yapıyor. Bizde ise “anlatan” da “ölçen” de aynı birimdir. Bu bize başarı olarak dönmüyor.

10 yıl kadar önce teknik eğitim fakülteleri kapatılarak teknoloji mühendisi yetiştiren(?) akıl dışı kurumlara geçiş yapıldı. Bu tutum kaliteli, öğretme gücü yüksek teknik öğretmenleri ortadan kaldırdı.

Klasik liseden mezun olup mühendislik diploması alan kişilerden faydalı meslek dersi öğretmenleri oluşturmak akılcı bir yol değildir. Teknik konuları anlatan öğretmenleri ortaokul, lise ve üniversiteyi mesleki okulda bitirmesi sağlanmalıdır.

Dünyanın refah seviyesi en yüksek ülkelerinden İsviçre’de zorunlu eğitim 9 yıldır. Bizde ise boşu boşuna 12 yıl zorunlu eğitim vardır. Bu büyük bir kaynak israfıdır. Zorunlu eğitim 8-9 yıl olmalı, bu noktadan sonra öğrenciler “akademik” ya da “mesleki” olmak üzere iki gruba ayrılmalıdır.

Türkiye’nin üretip ihraç ettiği malların kilogram fiyatı 1,2 dolar seviyesini geçemiyor. Bu hamallık olarak değerlendiriliyor. Katma değeri yüksek, markalı, yüksek kazançlı mallar üretebilmek için insan sermayesinin niteliğinin artması şarttır.

Öğrenciden para almadan eğitim veren özel meslek liselerine sağlanan destekler mutlaka artırılmalıdır. Bu kurumlardan vergi alınmamalı, yerel yönetimlerin daha çok maddi destek olması da sağlanmalıdır. Öğrenci başına 6-7 bin TL’lik teşvikler yeterli değildir. Bir öğrencinin mesleki eğitim harcaması ortalama 15-25 bin TL tutmaktadır.
 

@aliozdemir_net - 09.11.2021

Nitelikli Öğretmenler Artmalı

MEB'te 32 yıl öğretmenlik yaptım. Anadolu’nun çeşitli il ve ilçelerinde bulundum. Halen özel sektörde çalışmaya devam ediyorum. Mesleki yeterliliklerimi artırabilmek, sürdürülebilirlik noktasında başarılı olabilmek için de çeşitli konularda bilgi veren 60 civarı kitap yazıp topluma sundum…

Eğitimin öğretmenlik ve yöneticilik pencerelerini gözlemleme imkânım oldu. Hiçbir anlamı olmayan, ülkeye bir katkısı görülmeyen onlarca, hatta yüzlerce yöntem, strateji ve proje ile boğuştum. Son 30 yılda belki 30 kere eğitim-öğretim sistemi sil baştan düzenlendi. Milletin milyarlarca doları heba edildi.
 

81 vilayetin, 930 ilçenin milli eğitim müdürlerinin, valilerinin, kaymakamlarının eğitim noktasındaki vizyonu (anlayışı) endüstri 4.0 seviyesine gelmeden aşama kaydetmemiz zor görünüyor.
 

32 yıl boyunca çalıştığım ilçe ve illerde ödüllendirilen, öne çıkarılan, pohpohlanan öğretmenlerin çoğunlukla yetersiz, donanımsız, liyakatsiz olduğuna şahit oldum.

Önü açılanların çoğu "onun yeğeni, şunun torunu, bunun arkadaşı, filanca sendikanın üyesi, feşmekanca camianın mensubu” şeklinde idi.

1989 yılından 2021’e bilimde, teknolojide, pedagojide, yönetim anlayışlarında yüzlerce gelişme, yenilenme oldu. Ama ben mesleki bakımdan hiç sınava tabi tutulmadım. Bilgi seviyem ölçülmedi... AB’nin ileri ülkelerinde öğretmenler 4-5 yılda bir bilimsel, ruhsal, kültürel testlerden geçiriliyor. Yetersiz olanlar meslekten çıkarılıyor.

Konuşamayan, yazamayan, ruhsal sorunları olan, görevini yapmayan, eğitemeyen 10 kadar öğretmenin meslekten uzaklaştırılması için ilgili birimlere raporlarımı yazdım. Ancak, bunların yüzde 90'ına yaptırım uygulanmadı. Siyasetçiler, sendikacılar devreye girerek niteliksizlerin sistemde kalmasını sağladılar.

Bipolar bozukluk, şizofreni, bilimsel yetersizlik, görememe, duyamama, asosyal özellikler taşıma gibi sorunlar karşıma çıktı. Ancak bu zatlar meslekten uzaklaştırılamadı.

Kamuda işe başlayan bir kişi 30-40 yıl kendini yenilemeden çalışabiliyor. Özel sektörde bu noktada daha hassas davranılıyor. Kuruma zarar verenler daha alt seviye işlere yönlendiriliyor.

Kamu bünyesinde çalışmaktan ötürü bir şikâyetim yoktur. Lakin çürük, yetersiz elemanların ayıklanması şarttır. Nitelik artmadan öğretmenler günü kutlamak pek içime sinmiyor.

Konu ile ilgili iki de video sunayım...
https://www.youtube.com/watch?v=hKsVLD1GMzk&t=19s

https://www.youtube.com/watch?v=hl1_EcISIPc

@aliozdemir_net - 24.11.2021

Başarı, ciddiyete mahkûmdur
 

İngiltere’ye gitmiştik. Bu ziyaret sırasında, İngiltere’nin en başarılı birkaç okulunu görmek istedik. İngiliz bir eğitimci bize Eton College ve The Abbey School’u ziyaret etmemizi tavsiye etti.

İlk önce Eton College’a gittik. 1441 yılında Kral VI. Henry tarafından kurulan okulda sadece erkek öğrenciler vardı. Ve hepsi yatılı okuyordu.

Okula girerken, çimenlere uzanmış geyik yapan veya gitar çalan gençler göreceğimi zannetmiştim. Çünkü yurt dışı eğitim firmalarının gönderdiği broşürlerde hep böyle manzaralar görmüştüm. Ama okula girdiğimizde hiç böyle bir ortamla karşılaşmadık.

Öğrenciler asker gibiydi. Teneffüs saatinde bile alçak bir ses tonuyla konuşarak etrafta geziniyorlardı. Hepsinin yüzünde büyük bir ciddiyet vardı.

Okulu gezdiren yetkili, bu okulun mezunları arasında birçok başbakan, aristokrat ve bilim adamı olduğunu söyledi. Okul koridorlarından geçerken ses çıkarmamak için büyük gayret sarf ettik. Ve hep fısıltıyla konuştuk.

Okul müdürüne bir ders gözlemi yapmak istediğimizi söyledim. Adam çok net bir şekilde itiraz edip, “Dersleri bölemeyiz” dedi. “Hayırdır, içeride atomu mu parçalıyorlar?” diyecektim ama demedim.

Daha sonra Abbey School’a gittik. Bu okul da 1887 yılında kurulmuş bir kız lisesiydi. Ortam yine benzerdi. Okulun geneline büyük bir ciddiyet hâkimdi. Kütüphanede onlarca kız hiç konuşmadan ders çalışıyorlardı. Okul müdürü ülke genelinde not ortalaması en yüksek öğrencilerin o okuldan çıktığını büyük bir gururla anlattı. Bu okulda da sınıflara giremedik.

Okul müdürüne, “İngiltere eğitim broşürlerinde, hep bir parti havası var. Ama burada hiç öyle bir ortam yok” dedim gülerek. Kadın, “O broşürler genelde yabancı öğrenciler için hazırlanıyor. Dışarıdan gelen öğrenciler öyle bir ortam istiyorlar demek ki” dedi. Sonra da “Biz bu okullara zaten pek yabancı öğrenci almıyoruz. Burası Birleşik Krallığın geleceğine önemli insanlar yetiştirmek için var” diye de ekledi. Canım sıkıldı.

Sonraki yıllarda Güney Kore’de, Amerika’da, Almanya’da ve İspanya’da okul ziyaretlerimiz oldu. Ülke çapında başarılı olan okullarda yine benzer bir ciddiyet hâkimdi.

Bu okul gezilerinde şunu çok iyi anladım. Gençlere kendi ülkelerinin geleceğiyle ilgili bir misyon yüklemediğiniz zaman, gereksiz ne var ne yok yükleniyorlar. Hatta gereken bilinç verilmediği zaman, öğrenci bilgiyi de bir yük olarak taşıyor.
Hâl böyle olunca öğrenilen bilgiler insanı bir adım öteye taşıyamıyor.

Çoğu zaman öğrencilerin bazı olumsuz davranışlarını, ergenlik başlığı altında yumuşatıyoruz. Ve popüler kültürün de etkisiyle çocukluğu uzattıkça uzatıyoruz. Çocuklar ergenliğe bir giriyor, çıkmak bilmiyorlar. Liseli öğrencilerin konuşmalarına bir kulak kabartın. Ya oyundan bahsediyorlar, ya da arkadaş ilişkilerinden. İstisnalar var tabii ama kaideyi bozmuyor işte.

Biz gençlere sorumluluk yüklemeyi unuttuk. Tersine, onlardan ha bire sorumluluk devralıyoruz. “Sen yapamazsın, sen edemezsin” diye diye, onları pasifleştiriyoruz. “Ergendir, ne yapsa yeridir” cümlesi çok tehlikeli. Çünkü en değerli zamanlarını boş geçiren ergenler, yetişkinliğe bir türlü yetişemiyorlar.

Geçmişine küstürdüğümüz gençler, bizden intikam alıyorlar sanki. Biz onların geçmişiyle irtibatlarını kopardık. Onlar da gelecekle olan bağlarını zayıf tutuyorlar işte.

Bu yüzden öğrencilere iyi bir üniversite kazandırma hedefinden önce, bilinç kazandırmayı hedeflemek lazım. Bunun için de önce geçmişleriyle barışmaları gerekiyor. Çünkü düşünce ne kadar eskiye giderse, o kadar olgunlaşıyor.

Hasıl-ı kelam, bazı gelişmiş ülkeler, kendi ülkelerini yönetecek insanları işte böyle ortamlarda yetiştiriyorlar. Ama diğer ülkelerden eğitim için gidenlere bol partili ve bol kahkahalı ortamlar sunuyorlar. Küreselleşmenin özünde zaten bu var. Dışarıya eğlence ihraç et. Bol bol eğlensinler. Ama sen kendi elit grubunu büyük bir ciddiyetle yetiştir.

Sonra ciddiyetle ve derin tarih bilinciyle yetiştirdiğin bu insanlar, eğlenceyi bir ihtiyaç olarak gören ve geçmişinden kopuk olanları yönetsin.

Onların eğlencesi de bu demek ki!

15.01.2021